week 4 en 5

Dit keer een vlugge update! Ik kan jullie niet lang missen;)
Duss..waar waren we gebleven: de heerlijke standen van Coromandel. Na een hoop ontspannen sfeertjes, werd het weer eens tijd om ons tussen veel mensen te bevinden, heel veel mensen... onze volgende bestemming: Auckland. In deze bruisende stad heeft een derde van de Nieuw-Zeelandse bevolking zich genesteld! Drukdrukdruk dus! Een echt mooie stad is Auckland niet. De haven heeft niet zoals Wellington gezellige zitplaatsjes, en ook vind je er niet de gezelligheid van zwemmende, lachende mensen en kayakkers. Een beetje verloren in deze grote stad, besloten Bob en ik de Sky Tower in te gaan, die over de gehele stad uitkijkt. Vanuit het topje van deze toren, kreeg de stad toch iets moois. Bovendien konden we ons vermaken met de ene na de andere waaghals die langs de ramen naar beneden vloog (wel aan een touwtje hoor). Wij bleven toch liever veilig achter de ramen staan, daar staan wij Nederlanders dan ook bekend om. Omdat er verder weinig in de stad te doen was, pakten we na het bezoeken van de toren de ferry naar Devonport, een voorstadje van Auckland. Vanuit daar hebben we op een grote heuvel heerlijk naar het mooie uitzicht over de haven en de skyline van Auckland liggen kijken. Bob wilde de schemering nog graag meemaken, om mooie foto's te kunnen maken, maar mij leek het verstandiger om nog voor het donker terug de stad in te gaan en daar iets te gaan eten. We moesten nog wel een bus terug kunnen vinden. Toen het eenmaal half 10 was en onze buikjes gevuld waren, bedachten we dat we helemaal niet wisten welke bus we terug moesten pakken en waarheen deze ons dan eigenlijk wel zou moeten brengen. De eerste buschauffeur die we troffen, vertelde ons "oh girl..you have to go to the other side of the city".... Koud als we het hadden in onze korte broekjes, liepen we maar weer moedeloos de andere kant van de stad op, nog steeds niet wetende welke bus we moesten pakken. Toen eindelijk de bus (dachten we) over 3 minuten zou komen, wilde mijn lijfje even lekker tegendraads doen en moest ik vlug een wc vinden (ja dit hoort bij het verhaal hoor). Dan ook maar nog een keer het uitzicht via de Sky Tower meepikken in het donker. Heel mooi met alle heldere en verschillende lichtjes! En weer ging de fellowship of the bus erop uit om de hopeloze zoektocht voort te zetten. YES! om 12 uur de goede bus gevonden. Zoooo blij toen we eindelijk op de camping aankwamen. "Ik ben zo blij he dat ik mijn bedje in kan, yes yes yes", zei ik nog. Tot Bob erachter kwam dat onze sleutel van de camper toch echt nergens te vinden was. Ik kon niks anders uitbrengen dan een pruillipje. Nog teruggelopen naar de bus, geen sleutel op de grond, nergens. Weer met een pruillipje terug. Gelukkig was er op deze camping een tv kamer, waar we een paar dunne platte kussentjes konden vinden. Hier zouden we de nacht doorbrengen. Koud dat het was! Geen warme kleren bij ons. Tot overmaat van ramp bleek er ook nog een MEGA kakkerlak boven mijn hoofd te zitten. En dan het harde geritsel op de muur van de ratten buiten niet te vergeten. Maar ergens hadden we ook een engeltje op onze schouder, want er was toevallig nog een bakker op (die gekke werktijden heeft), die ons zijn matrassen, kussens, een laken en warme thee kwam brengen. De volgende dag hebben we allerlei bedrijven afgebeld (de sky tower, de bus, happy campers, nog een keer de bus), en ja daar was hij!!! Super blij waren we toen we hoorden dat onze sleutel bij het depot van de bus lag. Met de trein zijn we deze op gaan halen, en de sleutel heeft een hoop kusjes gekregen.

Nu konden we onze reis ten minste weer voortzetten. Wat een drama was het geweest als Bob net zijn laatste drie dagen vastzat in het niet zo leuke Auckland. Zo snel als we konden zijn we van deze ongeluksplek doorgereden naar Whangarei. Hier hebben we heerlijk ontspannen in de zon naar de Whangarei falls gekeken. Samen met de mclean falls toch wel echt de mooiste waterval. Er hing een gezellig sfeertje, doordat jonge Maori's vrolijk in het water slingerde via touwen die aan de boom vastgeknoopt waren. Zo sportief als we in die tijd waren (ik kan me nu bijna niet meer voorstellen dat ik het zo kort geleden nog was, haha), startten we na deze ontspanning weer een 2 uur durende wandeling door A.H. Reed Kauri park. Kauri's zijn Nieuw-Zeelandse bomen die heeel erg oud en heeel erg groot kunnen worden. Deze bomen waren helaas niet zo groot, maar later hebben we de grootste nog gespot, dus dat maakte alles goed.

Diezelfde dag zijn we verder doorgereden naar Bay of Islands. Vroeg ons bedje in, aangezien we de volgende dag een flinke tour zouden gaan doen. En weer liep het voor de fellowship of de klunzen niet helemaal gesmeerd. De eerste beste bus die langs onze camping kwam, stapten we vrolijk in en ook de chauffeur leek onze tickets te accepteren. Helaas kwam hij er na een uur achter dat een andere chauffeur ons in zijn bus miste. Dit betekende een uur wachten op onze bus bij een stop. Gelukkig was er worteltaart:) Het wachten waren we ook zo weer vergeten toen onze hele bus moest lachen en vrolijk KIA ORA riep. Nou eindelijk, onderweg naar Cape Reinga: het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland waar je kunt komen. Je zult het ook wel kennen van veel foto's die je Facebook-vrienden geplaatst hebben die in NZ zijn geweest. Een vuurtoren staat op het puntje van een mooie groene berg, met uitzicht op de zee. Ook staat hier dat wegwijsbordje met het aantal kilometers dat het naar Londen etc is. Volgens de Maori's verlaten onze voorouders op deze plaats de aarde. Onze buschauffeur hield hierover een hele mooie en inspirerende toespraak over hoe we onze voorouders daar gedag konden zeggen. Ik moest wel even lachen tot Bob echt niet doorhad dat sommige mensen emotioneel werden en hij een vrolijk carnavalsliedje (in combinatie met schattig dansje) aan het maken was van het Maori-liedje die de chauffeur zong. Maar hier was onze tour nog niet afgelopen. Vervolgens reden we door naar hele hoge duinen, waar we mochten sandboarden. Op een soort surfbordje vlogen we met 60 km/u naar beneden. Zo klunzig als ik ben, vond ik het wel even spannend. Maar ik heb niet in zand gebeten of vijf koprollen gemaakt, zoals we sommige anderen wel zagen doen. Met een volledig met zand gevulde bus vertrokken we hierna naar de 90 mile beach (die eigenlijk helemaal geen 90 mijl is) om daar in volle vaart met de bus overheen te rijden. Heel vreemd om vanuit de ruit van je tourbus het strand te zien en de golven te zien kletsen. We mochten er natuurlijk ook even uit om van het uizicht te genieten.

Ook de volgende dag besloten we nog even in de Bay of Islands te blijven. Deze dag hebben we doorgebracht op een dolfijnenspottingboot. Een hoop dolfijnen gespot! Wat zijn die beesten toch veel groter dan je verwacht. Na deze tour moesten we dan echt onze laatste activiteit samen gaan beleven, snik. Dit deden we in Waipoua forest. Hier staat de oudste en grootste Kauri boom. Ongelofelijk! Dat ding is 2000 jaar oud en 13, nogwat meter dik. Je voelt je echt niks als je er voorstaat. We hebben er zelfs met eentje kunnen knuffelen. Een beetje met een triest gevoel reden we hierna door naar onze laatste camping...en dan wel in Dargaville. Het lelijkste dorpje ooit. We hadden van een stel Nederlanders de naam Dargaville gehoord en dachten dat dit dus een mooie stopplek zou zijn. De dag erop vonden we het briefje van ze terug, waarop stond: Dargaville, niet doen! Haha, oeps. Nouja, we hoefden er alleen maar te slapen. En heel goed heb ik dat die nacht niet gedaan. De dag dat Bob wegging heb ik wel heel de tijd mijn traantjes tegen proberen te houden. Maar toen Bob het eenmaal doorkreeg, vloeiden ze volop en hebben ze dat ook de rest van de dag gedaan. Die lieve oma's van onze camping in Auckland - daar zetten we onze camper neer, omdat ik daar alleen zou gaan verblijven - moesten dan ook weer per se hun medelijden tonen, waardoor ik het nog moeilijker kreeg haha. Daar hielp het ook niet echt bij dat ik ook zelf nog naar het vliegveld moest gaan rijden, EN terug. Zoals veel van jullie weten, zijn mijn rijdskills niet ver ontwikkeld en vind ik het nogal eng. Vooral wanneer je in tranen bent, is het niet ideaal. Gelukkig is het rijden zelf goed gegaan. Het afscheid viel alleen erg zwaar. Ik vond het heel moeilijk Bob uiteindelijk toch los te moeten laten (ja echt, zoals in films..vingertje voor vingertje...) en hem te zien verdwijnen door de poort. De mensen van de informatiebalie zagen dat en gaven me daarna ook twee flessen wijn. Dat maakte een hoop goed;) Die heb ik dezelfde avond nog opgedronken met mijn campingvriend Leigh (een Engelse Kiwi).

De dagen alleen heb ik veel nuttige dingen gedaan. Wasjes, opruimen, poetsen, koken en the Hobbit in het Engels gelezen, die ik daar had gekocht. Ik voelde me ineens heel volwassen...hee, dat gevoel kende ik nog niet:p. En mijn kleren waren nog wit, Wouw! Wel constant een heel zenuwachtig en onrustig gevoel gehad, maar toen ik wist dat Manon echt bijna zou komen, verdween dat langzaam aan.

Mijn geweldige verhaaltjes met Manon volgen snel!

Dikke kus!