Onze laatste weekjes in Nieuw-Zeeland, snik snik

Daar issie dan: mijn laatste verslagje over Nieuw-Zeeland, over de laatste twee weken op het zuider eiland. Vanuit Wellington legde onze ferry aan in het kleine, maar schattige en exotische stadje Picton. Op deze warme dag zag het haventje met haar palbomen en felgekleurde bloemtjes eruit als een klein tropisch paradijsje. We besloten dan ook om nog even van het uitzicht te genieten, voordat we verder trokken naar Blenheim: het centrum van de streek Marlborough. Dit moest het zijn, dachten we. HET centrum van een prachtige omgeving die zich voornamelijk kenmerkt door helder groene fjorden die uit het lichtblauwe water steken. Helaas waren we in voor een verassing. Er was niks te doen in dit centrum. Na een track van een uur gelopen te hebben langs een rivier - die er eerder uitzag als een sloot - en door een omgeving die te veel leek op ons eigen landje, waren we het beu. We reden zo snel mogelijk door naar Kaikoura. Dit plaatsje schijnt een van de mooiste stadjes in Nieuw-Zeeland te zijn, en niets is minder waar. Hoge bergen bevinden zich aan de kustlijn. Helaas lag er nog geen sneeuw op. Op de brochures zag dat er nog mooier uit. We wilden onze volgende dag in Kaikoura al meteen volop benutten en boekten een boottocht waarbij we walvissen zouden gaan spotten. En niet zomaar een walvis....nee, de sperma walvis. Hoewel dit beest ook een flink aantal liters van dit spul kan spuiten uit een ander gat dan zijn de blowhole die zich op zijn rug bevindt, is dit niet de reden waarom de walvis deze naam draagt. Schijnbaar bestaat het hoofd van een spermawalvis (beter bekend als de potvis) voornamelijk uit spermacide, ofwel sperma. Leuk leuk dit biologielesje, maar nu dan ons avontuur. Al na een klein halfuurtje dook er al zo'n prehistorisch, gigantisch beest van 18 meter op. Ge-wel-dig!!! Wat voel je je klein en onbelangrijk naast zo'n gevaarte. Hij kwam erg dicht bij de boot en zwom op een gegeven moment recht op ons af. Dat was wel even slikken. Ik ben al bang van een guppie. Na tien minuten afvalstoffen te hebben uitgeblazen, nam dit mannetje weer een flinke teug zuurstof in om zijn duik van 45 minuten naar het diepe donker van de oceaan te maken. Tijdens deze duik, gingen we nog een aantal zeehonden en albatrossen spotten (dat ga je op een gegeven moment zo normaal en bijna saai vinden). Hoe geweldig het spotten van het dier ook was, wilde ik liever geen tweede keer rond het beest dobberen en liever naar de kust. Wat was ik zieeeek. Het water was super wild en schudde onze boot flink op en neer. Manon en ik zaten midden in de gang op de grond met pijn en moeite alles binnen te houden. Op een gegeven moment had ik het sociale idee het diertje te voeren. In een ruk vloog ik omhoog en hing ik over de railing...met al het publiek naast ons. Wat schaamde ik me..maar gelukkig kwam er nog niks uit, buiten wat dramatisch exorcistisch geluid (mama, Patries en Suus weten hier alles van). Helaas was het niet veel later toch feest. Daar ging het..over de railing.. en meteen stak ik een andere jongen aan, en toen volgde ook Manon. We konden niet eens meer opstaan om foto's te maken van de meer dan 100 dolfijntjes die vrolijk uit het water opsprongen en kunstjes deden rondom de boot. Superblij dat we terug aan land waren, legden we een dekentje en stoeltjes op het trottoir en besloten daar even te gaan slapen. De ziekheid zou wel overgaan. Maar te vroeg gejuicht. Mijn appel kwam er al uit op het moment dat ik mijn ogen opendeed. Een geweldige herinnering hebben we aan het zien van de potvis, maar een keer en nooooit meer!

Na weer een beetje op kracht te zijn gekomen, reden we door naar Nelson. Een kuststadje vlakbij het Abel Tasman National Park. Hier hebben we onze dagen op het strand doorgebracht. Manon moest zorgen dat ze weer helemaal op gezond en uitgerust was, omdat ze de volgende dag zou gaan skydiven in Motueka, bij Abel Tasman park. Volgens de Lonely planet was dit DE plek waar je moet skydiven, omdat je heel het abel tasman park ziet (tropische strandjes in helder blauw/groen water) en ook Kaikoura, wat een flink aantal km's verderop ligt. Op een heel heldere dag kun je zelfs zowel het zuider als het noorder eiland zien!!! In ieder geval, hell no dat ik dat ooit zou gaan doen, een beetje uit een vliegtuig springen. Zo zeker als ik daar van was, steunde ik Manon in haar laatste uren en minuutjes voor ze zou gaan springen. Na het promotiefilmpje te zien op de basis, was ik NOG blijer dat ik dit aan Manon overliet. Tot ineens de twijfel toesloeg. Wat nou als ik voor eeuwig spijt zou krijgen? Dat zou toch wel rampzalig zijn.. maar eigenlijk durf ik dat toch helemaal niet en is het echt niet mijn ding. Nouja, niet denken en doen dan maar (gelukkig dat mijn hersenen in een soort van Patrick Ster modus zijn geslagen hier). Ook ik werd in een skydivepak gehesen. Gelukkig waren mijn persoonlijke cameraman (ja chique he?) en begeleider heel aardig en stelde ze mij constant gerust. Helaas hielpen de woorden niet echt meer toen de deur openschoof op 13000 ft hoogte (4 km) en ik recht op de aarde keek. Het voelt zo onnatuurlijk om over het randje te hangen. Ik was wel blij dat ik het springwerk niet hoefde te doen en ik eruit geduwd werd. Anders was ik nooit gegaan denk ik:P Maar wat gaaf was het en het geld zooooo waard!!! Zo'n kick zul je nergens anders bij krijgen. Ik was wel even flink in de war toen mijn wangen bijna in mijn oren zaten en mijn beleider maar aan mijn armen bleef trekken voor de foto's. Al met al een van mijn geweldigste ervaringen ooooit!!! Wel erg sneu dat Manon ook hier een beetje ziek van werd. Maar ze had ook flink genoten, dat was op de filmpjes te zien.

Hierbij hielden onze avonturen in Abel Tasman National Park nog niet op. Om het park echt te kunnen zien, moet je het vanuit een kayak ervaren. Dit keer boekten we een andere tour als ik met Bob had gedaan. We vertrokken met de watertaxi naar een standje vlakbij Tonga Island, waar we een grote zeehondenkolonie zouden gaan zien. Toen ik de gids vroeg of deze zeehondjes ook rondom onze kayak zouden gaan zwemmen, lachtte hij om mij. Nee, met geen mogelijkheid dat dit zou gaan gebeuren. De zeehondjes waren nog veel te jong. Ja shittie...dat was de reden dat ik zo graag nog een keer wilde gaan. In februari hadden ze mij beloofd dat het in maart zeker zou gaan gebeuren. Maar stond die gids even versteld toen het ene na het andere kleine zeehondje nieuwsgierig onder en langs onze kayak zwom. Eentje deed zelfs kunstjes en kon ik aanraken. Stom dat ik 1 seconde te lang twijfelde en hij onderdook. Even later verscheen hij met zijn schattige snoetje direct naast mijn kayak en staarde hij mij met zijn kraaloogjes aan. Hoeeee geweldig! Ik moest wel een goed karma hebben, zei de gids. Wat de trip nog leuker maakte, is dat we op een goud strandje hebben gepicknickt met het hele team. Wraps, kip, salade, sausjes, warme chocolademelk...wat een heerlijke lunch!!

De volgende dag moesten we wat langer reizen om bij onze nieuwe bestemming te komen: Punakaiki. Dit plaatsje is bekend om zijn pannenkoekenrotsen en blow holes. Hier was ik al eerder geweest en ik wist dus hoe geweldig mooi het daar was. Dit moesten we niet overslaan. Helaas was het niet zo'n mooie dag en verschenen er geen regenboogjes wanneer het water omhoog gestuwd werd. Ook waren de blowholes minder heftig deze keer. Maar de omgeving was nog steeds prachtig. Helaas werd ons uitzicht geblokkeerd door een jongen die eeuwenlang foto's bleef maken op een plaats waar wij een foto wilden nemen. Na een hoop stil gemopper op deze jongen, besloten we maar verder te lopen.

Op naar Franz Josef! Een lange tijd hebben we getwijfeld of we hier de bekende gletsjer heli-hike zouden gaan doen. Deze tour was flink aan de prijs, maar scheen ontzettend mooi te zijn. Uiteindelijk hadden we toch de knoop doorgehakt en wisten we dat we het niet wilden missen. Toen ontmoetten we ons team.... NEE is dat nou die gast die we zo hadden staan vervloeken in Punakaiki. Jup, dat was hem. En daar zouden we dan een hele dag mee op pad gaan. Achteraf bleek dat we flink met hem en om hem konden lachen. Dit maakte een prachtige tour nog leuker! Het uitzicht vanuit de helicopter was al geweldig, maar toen we eenmaal op de gletsjer landden was het een sneeuwparadijs. Overal verschenen torens met een diepe ijsblauwe kleur. Hier hakte onze gespierde gids onze weg doorheen. Op een gegeven moment schrokken we wel even, toen we aan de rechterkant van de gletsjer een hard gerommel hoorden en er flink wat sneeuw naar beneden rolde. We hadden in eerste instantie nog moeten kiezen of we niet dat pad zouden nemen... Maar dat mocht de pret niet drukken. Franz Josef was fantaaaasstisch!!!!

Op naar een ander activiteitenplaatsje: Queenstown. Dit keer hebben we hier geen adrenalinesport gedaan (waar QT om bekend is), omdat het wel erg duur werd en we al een skydive van ons lijstje hadden gestreept. Onze dagen hier hebben we doorgebracht met wat zonnen en rondlopen.

En toen was het tijd voor onze laatste activiteit: de Doubtful sound, vanuit Te Anau. Al eerder had ik de Milford sound bezocht en wist ik dat het zeker de moeite waard was om nog een keer met een boot door de fjorden te varen. De Doubtful sound schijnt nog een stuk mooier te zijn! Heel jammer was het dat het die dag flink bewolkt was, en de fjorden voor de helft verstopt zaten. Alles was daardoor ook een stuk minder groen. Wel was het heel leuk om zeldzame crested penguins uit het water te zien springen (je weet wel, die met die gele wenkbrauwen uit Happy Feet). Ook spotten we daar een aantal kleine blue penguins. Al met al, toch een leuke tour.

Met een beetje pijn in mijn hart vertrokken we vanuit Te Anau richting Christchurch, waar we het vliegtuig zouden gaan pakken naar Melbourne. Omdat deze rit wel erg lang was, stopten we onderweg nog even in een plaatsje om te slapen. Ik zag er heel erg tegenop om mijn backpack te moeten gaan inpakken. Het was heerlijk om al mijn spullen uitgestald te hebben in de camper en zo te kunnen oppakken. De komende 3 maanden zou ik met 22 kg op mijn rug en buik gaan rondtrekken en vanuit dat ding moeten gaan leven. De camper was toch wel een beetje mijn huisje geworden na twee maanden. Maar ik was zeker klaar voor een nieuw avontuur. Ik heb alles gezien in Nieuw-Zeeland wat ik wilde zien, en het was nog beter dan ik me had voorgesteld. Mijn reis in dit land zal ik nooit gaan vergeten, dat is een ding dat zeker is!!! Het mooiste land dat er is:)

Tot snel weer iedereen! Dan volgen mijn verhalen over het warme Australie (al regent het nu continu).

Dikke knuffel vanuit Melbourne!!