Terugkijkend op een geweldige tijd aan de oostkust

Niet meer vanuit de prachtige oostkust, maar vanuit de kern van Down Under schrijf ik nu het vervolg van mijn blog over onze avonturen aan de East Coast. En wel te beginnen met Brisbane!! Een iets kleinere stad dan Sydney en Melbourne, maar zeker niet minder gezellig. Hier ontmoetten we onze vriend William weer in de Down-Under bar die gekoppeld zat aan ons hostel. Samen met hem hebben we de barren en clubs in deze stad op z'n kop gezet. Onze middagen vulden we met het bezoeken van de Roma Street Parklands (een kleurrijk aangelegd park met barbeque-gelegenheden, bakken aan de lagune (Brisbane ligt niet direct aan de kust) en shoppen.

Vanuit Brisbane vertrokken we (vanaf nu echt met onze Amerikaanse mate) weer met de Greyhound bus naar Noosa. In dit schattige plaatsje hadden we een wat drukker schema. Op zondag hadden we een kano-tour gepland staan door de Noosa Everglades. Op tijd naar bed dus! Een fijne nachtrust hadden we echter niet. Midden in de nacht werden we gewekt door een nieuwe roommate die met een zaklamp alle hoekjes en spleetjes afzocht. Al snel werd ons duidelijk dat ze op zoek was naar bed bugs. In haar vorige kamer deelde ze het bed met deze kevertjes (die zo groot zijn als een lieveheersbeestje!), waardoor ze 'geupgrade' was naar onze prive-kamer. Maar een upgrade was het zeker niet.... ook in onze kamer werden deze bloedzuigertjes gevonden op de kussens en de muren. Kwaad dat William werd! Voordat we iets konden zeggen, stormde hij de kamer uit. Maar wel met resultaat: we werden met z'n vieren geupgrade naar een nieuwe kamer, ZONDER bed bugs en mochten al onze kleren gratis wassen. Na al deze nachtelijke stampei waren we blij dat we weer een schoon bed in konden. De volgende ochtend rolden we met veel pijn en moeite voor de kano-tour vroeg uit ons bed. Helaas kregen we met de soep/siep nog in onze ogen van de buschauffeur te horen dat de tour verzet zou worden naar maandag, aangezien de watertaxi kapot was die ons naar de Everglades zou brengen. Dan maar weer een dagje bakken aan het strand...niet het ergste wat je kunt doen om je tijd te vullen toch? Dit keer beter uitgerust, stonden we de maandagochtend weer vroeg op om de tour dan toch echt te gaan doen. Ik vond het wel weer eens lekker om wat van de omgeving te zien en niet alleen maar aan het strand te liggen. Daarvoor ben je uiteindelijk in Australie. Een Duits meisje vergezelde ons in onze kano en al vlug hadden we een goede strategie bedacht, waarmee we al vlug aan kop voeren. Een beetje competitiedrang hebben we wel meegekregen van familie van de Wiel;) We hadden de grootste lol terwijl we canon-liedjes aan het zingen waren in deze rustige waterweggetjes. Deze lol werd een aantal keren vervangen door angst, wanneer we een boomstronk verwarden met een krokodil. We waren namelijk verteld dat deze in de Noosa Everglades gevonden konden worden, evenals bull sharks. Gadverdamme! Niks voor deze Europese dorpsmeisjes.

Dinsdag was het eindelijk zo ver: we gingen naar de Australia Zoo, de dierentuin van Steve Irwin!! Een dag gevuld met koala's en krokodillenbaby's knuffelen, krokodillen en roofvogelshows, kangoeroes voeren en andere Australische dieren bekijken. Geweldig dus! Vooral de krokodillenshow was heel erg indrukwekkend! De rangers waagden zich in het water van een megaaagrote zoutwaterkrokodil. Ook lieten zij ons zien hoe hoog deze krokodil kon springen, door hem te voeren vanaf een plateau. Precies zoals ik Steve Irwin op tv had zien doen. Aan het eind van deze dag bezochten we ook nog even de Animal Hospital. Hier zagen we hoe een grote pelikaan naar de de operatietafel vervoerd werd. Achter het raam zagen we ook een heel schattig koala'tje, die net van de operatietafel afkwam en daardoor nog een beetje verward was. Hij genoot van onze aandacht en drukte zich daarom tegen het raam aan. Zo lief!

Na deze fantastische dag verlieten we ook Noosa weer. Dit keer op naar Rainbow Beach! Hier verbleven we om onze tocht naar het bekende en populaire Fraser Island te maken. De weersvoorspellingen waren helemaal niet goed en daarom maakten we ons een beetje zorgen om 2,5 dag op een eiland te verblijven en te camperen. Gelukkig viel het alles mee! Met uitzondering van een nachtelijke bui hebben we geen regen gehad. Het leuke aan deze tour is dat je met een four wheel drive met je eigen groepje over de stranden rijdt . Wij zaten in de lead car, dus konden helaas niet ervaren hoe het was om zelf te rijden. Toch hebben we er zeker van genoten! Ons groepje bestond uit twee Duitse meisjes, twee Turkse/Duitse jongens en een Turks/Duits meisje, William en wij twee. De eerste dag bezochten we lake mcKenzie. Ik bereikte als eerste van alle mensen dit meer en stond totaal versteld van het heldere blauwe water en spierwitte zand. Stijf van verbazing schrok ik dat Manon in een keer als een dolenthousiaste mafkees bovenop mij sprong. Gillend en lachend vielen we samen op de grond. Als een echte Aboriginal heb ik nog uit het water gedronken, aangezien het totaal onvervuild bleek te zijn. 's Avonds eenmaal op het kamp aangekomen, moesten we als een echt team werken en samen ons eten koken. De avond brachten we met de hele groep (alle auto's) door aan het kampvuur. Deze minder luxe manier van vermaak was ook een keer super leuk om te ervaren! Onze minder luxe bedden waren alleen iets minder leuk... we lagen met z'n 3en in een minitentje zonder matras en kussen. De grond was daarbij ook nog eens helemaal niet zacht, maar bestond uit een oneven stenen vloer. Ik heb geen oog dichtgedaan. De volgende ochtend werden we weer super vroeg uit bed getrommeld om een schipswrak te bekijken die half in het water lag aan de kust van het eiland. Het was heel vreemd om je voor te stellen dat dit roestige ding ooit een mooie grote boot was, waar mensen op vervoerd werden en waar meubels in gestaan hadden. Later die dag bezochten we lake Wobbie; een prachtig groen meer waar catfish in zwommen. Om deze laatste reden bekeek ik het meer liever van een grote afstand en niet vanuit het water zelf. Zoals veel van jullie weten heb ik een vissenfobie (lekker in het land van surfen en duiken;)). Die avond verbleven we weer op hetzelfde kamp. s' Avonds heb ik nog even gedanst in een soort van pub (een container) met onze Turks/Duitse groepsgenoten. Ik was dan ook weer flink moe toen we om 7 uur gewekt werden. Voordat we terug naar Rainbow Beach vertrokken bezochten we nog even een smalle creek, waar ik mijn flesje weer even gevuld heb met natuurwater.

Na 1 nachtje in Rainbow Beach pakten we de Greyhound naar Agnes Water (Seventeen Seventy). Naar dit kleine plaatsje waar niet veel te doen was, vertrokken we speciaal voor een Scooteroo-tour. Voor deze scooter- (of als ik papa moet geloven Chopper-) tour werden we aangekleed als echte Hells Angels. Naast een leren jasje en helm met vlammen kregen we ook een flink aantal neptattoos. Zo stoer als ik me voelde, dacht ik dat scooterrijden ook wel meteen onder de knie te hebben. Op een bobbelig circuit moesten we eerst even oefenen, voordat we de grote weg op gingen. Dit ging helaas niet zoooo soepel als ik dacht, maar ik ben erger van mezelf gewend (nooit vergeet ik de quad-tour in de Sahara waar ik van de ene cactus in de ander belandde). Al vlug had ik genoeg skills om de weg met de rest op te mogen. Een heeeeerlijke tour!!! In het zonnetje reden we twee uur met een grote groep door de Australische wildernis en langs de kust af. Een groot aantal keren spotten we ook nog wat kangoeroes die vrolijk met ons meesprongen. De tour sloten we af met een prachtige zonsondergang aan de haven.

Na 1770 volgde een bezoek aan Airlie Beach. Hier vierde ik mijn verjaardag om 12 uur in de kroeg met mijn twee lieve vriendjes, inclusief verjaardagshoedjes en gratis cocktail. Helaas was er een jongen die even leuk dacht te zijn en mijn hoedje met alle geweld van mijn hoofd af te trekken. Dat heeft hij geweten. Manons ogen stonden op vuur en bij een Amerikaanse soldaat hoefde je dit ook niet te flikken. Wat een schatjes:) (Er is geen geweld aan te pas gekomen hoor:P). De volgende dag mocht ik mijn verjaardag echt gaan vieren op de boot naar de Whitsundays (een aantal spierwitte eilanden in azuurblauwe zee). Zo mooi als ik mijn verjaardag voorstelde, zo zuur eindigde het. De hele dag heb ik zeeziek over de railing gehangen en de visjes gevoerd.. Na het avondeten vertrok direct naar bed (op de boot...arghhhh) om zo snel mogelijk van de misselijkheid af te zijn. Het enige hoogtepuntje van de dag was nog dat we gingen snorkelen. Iets wat ik dooooooodeng vond vanwege mijn vissenfobie, maar alles beter dan ziek op de boot zitten. Wat heeft Manon gelachen toen we het water inplonsten en zij mij vertelde dat er toch wel flink veel vissen rondom ons zwommen. Spetteren en gillen dat ik deed! De rest moest wel gedacht hebben dat er een haai zat. Toch kwam ik snel tot rust. Heel romantisch hebben Manon en ik hand in hand een angst overwonnen en genoten van het mooie koraal en de kleurrijke kleine visjes. De volgende dag maakte mijn verjaardag nog een beetje meer goed. De Whitsundays waren prachtig!!! Grote lol hadden we toen we met de hele groep allerlei rare kunstjes moesten door voor de foto. Hele piramides werden gebouwd (en zakten ook weer in elkaar). Ook deden we een goede poging om de naam van onze boot (New Horizon) te spellen met onze lichamen. Een nieuwe angst heb ik daarnaast hier weer overwonnen. Met een klein groepje liepen we verder de ondiepe zee in om stingrays (pijlstaartroggen, je weet wel die Steve Irwin heeft vermoord) te omsingelen. Helaas was het al te snel weer tijd om die verschrikkelijke boot op te gaan. Manon en ik hadden er nog even over nagedacht ons te verstoppen op het eiland en daar als Robinson Crusoe verder te leven. Uiteindelijk besloten we dat het toch verstandiger was weer de boot op te gaan. Een aantal keren liet een grote schildpad zijn gezichtje zien vanuit het water, terwijl we met de sloep terug naar het grote wiebelende ding werden gebracht. Snel weer eten en hop het bed in! YES de laatste dag was aangebroken! Nog snel even snorkelen met een aantal Amerikaanse meiden. Manon besloot dit keer op de boot te blijven, maar ik wilde alles doen om niet zeeziek te worden. Wel was ik even flink in paniek toen ik mijn duikbril boven water stak en besefte dat ik totaal alleen was in het water. Gelukkig werd er al snel een Nederlandse jongen in het water gedropt die ik had leren kennen. Deze keer was hij slachtoffer en MOEST hij heel dicht bij mij blijven. Hierna vertrokken we met de boot terug naar Airlie. Zo blij was ik dat ik weer aan land was!!!! Diezelfde middag en avond hebben we mijn verjaardag (die in het water gevallen was) ingehaald met een Spongebobtaart met kaarsjes en een avondje stappen.

Vanuit Airlie vertrokken we naar Townsville, om daar de boot te pakken naar Magnetic Island. Hier verbleven we in Base backpackers: een 'hostel' met een prachtige locatie aan het strand. Ik werd al meteen enthousiast van alle palmbomen, hangmatten en het zwembad die zich hier bevonden. Hier hebben we ons goed kunnen vermaken met heerlijk relaxen. De tweede dag hebben we het eiland nog even verkend met een soort van barbiewagen die Will gewonnen had (altijd als wij niet mee op stap gaan, maakt hij vanalles mee en krijgt hij altijd iets gratis).

Na twee dagen op dit tropische eiland verbleven te hebben, bracht de Greyhound ons naar Mission Beach. Onze tijd daar viel een beetje tegen. Ons hostel lag geheel afgezonderd van de stad in een regenwoud, en daarnaast regende het de gehele dag dat we daar waren. Aangezien deze plaats bekend was vanwege het mooie strand was er dus niks te doen voor ons. Ik besloot maar weer een keer te gaan hardlopen. Ik verbaasde me er echt over toen Will zei dat ik een uur was weggeweest. Ik dacht echt dat ik al mijn conditie verloren was. Later hoorde ik wel van een local (Kris, die we later in Cairns zagen) dat ik iets heeeel gevaarlijks had gedaan. In het gebied waar ik had hardgelopen lopen veel cassowaries rond (een vogel zo groot als een struisvogel) die erg agressief zijn en al veel backpackers vermoord hebben met hun scherpe klauwen. De hostelmedewerkers zagen mij vertrekken en hadden hier niks over gezegd... Nou, ik heb het gelukkig overleefd. In de avond ontmoette ik drie Nederlanders, die ook nog eens uit Gestel en Oisterwijk bleken te komen. Wat is de wereld toch klein!! Ze kenden daarnaast ook nog een groot aantal mensen die ik ook ken!

Blij waren we toen we dit regenachtige gat konden verlaten en Cairns binnenreden. Cairns is met kop en schouders de mooiste stad die we tot nu toe bezocht hebben. Heerlijk exotisch en knus. Onze eerste dagen hebben we doorgebracht aan de Lagune. In deze stad mag je de zee niet in vanwege stingers (gevaarlijke kwallen) en krokodillen. ' s Avonds verbleven we in het hostel Gilligans. We hadden geluk dat we op een zaterdag aankwamen en meteen de leukste stapavond konden meepikken. Net als in Rotorua Nieuw-Zeeland hadden we al snel een heel Rugby-team om ons heen staan. We blijven ons verbazen over hoe massaal deze jongens zijn, vooral de Maori's, die we ook hier veel zien. Een van de jongens kreeg al snel spijt dat hij een deal met Manon was aangegaan. Als zij meer dan 500 zou scoren door tegen een boksbal aan te slaan, betaalde hij onze drankjes voor de rest van de avond. Deze hockeyster liet hem even met zijn mond open staan toen ze maar liefst 712 sloeg. De rest van de avond hebben we genoten van de lekkerste mixdrankjes. De volgende avond besloot Manon vroeg naar bed te gaan en ging ik alleen met Will op pad. Wij wilden wel eens zien wat de jellyfight inhield die die avond georganiseerd werd. Met een opgetrokken wenkbrauw heb ik staan kijken hoe meisjes in een zwembad voor blubberpudding als dieren in elkaars haren vlogen. Mijn god zeg... Toch ook maar niet te laat naar bed:P De volgende dag namen we even afscheid van William en vertrokken we naar een ander hostel. De komende dagen zouden we doorbrengen met Kris, een jongen die we in Byron Bay hadden ontmoet. Het was heel raar hem hier na een maand te zien, maar ook heel leuk! Samen met hem hebben we een auto gehuurd en zijn we naar Port Douglas gereden. Dit is een schattig dorpje net boven Cairns. Vervolgens stapten we op een krokodillenboot om de wildlife van Australie te spotten. Al na 5 minuten zagen we Scarface aan de kant liggen: een vier meter groot dominant mannetje. Het is zoveel gaver een krokodil in zijn natuurlijke omgeving te zien dan in de dierentuin! Tijdens deze tour hebben we nog een groot aantal baby krokodillen en vrouwtjes gezien (welke een stuk kleiner zijn dan de mannetjes). Na deze tour hebben we een poging gedaan om naar Cape Tribulation (een regenwoud die aansluit op het strand) te rijden. Halverwege zijn we echter weer omgekeerd, aangezien tijd tekort schoot. Diezelfde avond ben ik wederom op stap gegaan, maar dit keer met twee Britse vriendinnen die ik ontmoet heb ik Surfers Paradise. Het was geweldig leuk deze twee weer te zien! In de Irish pub waar we waren werd een paaldanswedstrijd georganiseerd. Al gillend keken we naar drie mannen die er alles aan deden om te winnen. Voor mij was het al vrij snel duidelijk wie de winnaar was. Een Italiaanse jongen leek wel iets te goed te weten wat hij deed. Toen ik even goed keek, leek hij me ook wel erg bekend voor te komen. Was dat nou Lorenzo van So you think you can dance Nederland???? Nee, hij zei dat hij Italiaans was...dus ik zal me wel vergissen (Lorenzo is ook helemaal geen Italiaanse naam ofzo, bedacht ik me later:P). Na dramatisch afscheid te hebben genomen van mijn twee vriendinnen, ging ik weer redelijk op tijd naar bed. De volgende dag hadden we namelijk een duik en snorkeltour gepland in de Great Barrier reef. Iets wat ik tot dan toe altijd gezegd had niet te willen doen, vanwege mijn vissenangst. Maar ik had al gesnorkeld, so what the heck. Weer zag ik die Italiaanse jongen daar in onze rij staan voor de kaartjes. Op klaarlichte dag besefte ik dat het toch echt Lorenzo van sytycd was! Hij voelde zich al vlug ongemakkelijk, omdat ik hem zo aan stond te kijken om er zeker van te zijn. Elke zondagavond keek ik naar de show, dus ik vond het echt vet hem tegen te komen. Eenmaal op de boot vroeg hij ons waar we vandaan kwamen. Toen we 'Holland' zeiden, reageerde hij in het Engels dat hij dat wel kon horen. Hij leek niet echt te willen zeggen dat hij ook Nederlands was. Toen hij dat toch deed, antwoordde ik "dat weten wij wel hoor Lorenzo". Hij schrok even, omdat hij dacht dat we hem herkende van zijn paaldans van de vorige nacht. Maar nu even genoeg daarover en even over de tour, haha. Na een uurtje varen bereikten we het reef en sprongen Manon en Kris in hun duikpak. Ik vond duiken nog iets te ver gaan met mijn zee-angst en besloot alleen te gaan snorkelen. Terwijl Manon en Kris onder mij door zwommen, lagen Lorenzo en ik boven aan het water naar de vele visjes te kijken. Gelukkig was hij op de hoogte van mijn vissenfobie en vertelde hij mij pas op de boot dat hij een grote Barracuda onder mij door had zien zwemmen (je weet wel die enge vis met tanden die de mama van Nemo opeet). Later op de dag vertrokken we naar een ander stukje rif. Hier was het ondieper en konden we al het koraal beter zien. Het is zo vredig om tussen alle kleurrijke visjes en koralen door te zwemmen (ja zelfs voor mij nu). Wel zagen we (dit keer Manon en ik) een aantal grote vissen die ik uit de buurt bleef. Wat dit rif ook erg mooi maakte, is dat er een klein zandeilandje in de open zee lag, tussen het azuurblauwe water. Eenmaal op de boot heb ik nog lange tijd met mijn dansidool geklets en hebben we genoten van de warme zon. Wat een heeeeeeeeeerlijke dag!!!

Met dit avontuur kwam er ook weer een eind aan Cairns en daarme de hele oostkust. Een beetje verdrietig was ik wel toen ook deze geweldige tijd afgesloten werd. Wat gaat de tijd toch (te) snel als je zo geniet als wij hier doen. Toch kon ik gelukkig uitkijken naar een mooi nieuw avontuur: de outback!! Dit is echt Australie zoals het zijn moet, en dit wil ik dus zeker niet gemist hebben. Vanuit Cairns vertrokken we met het vliegtuig (geen Greyhound meer vanaf nu) naar Alice Springs, een stad in de outback. Vanuit dit plaatsje doen we een 10-dagen tour met de bus naar Darwin (het noorden), waarbij we allerlei mooie dingen gaan zien. Hierover vertel ik jullie snel weer!

Dikke kus vanuit Alice Springs